19 октомври 1933 година го означува почетокот на сагата Лакталис. На овој ден, Андре Бени ги произведува своите први 17 парчиња од сирењето камембер во Лавал, користејќи 35 литри млеко собрано од околната област. И така, приказната започнува, а Андре Бени ја основа компанијата под своето име.
Андре Бени брзо се опкружува со колеги кои ќе му помогнат во неговата авантура! Првото име на брендот, дадено на неговиот камембер „Le Petit Lavallois“, со својата симболична етикета со средновековниот Лавал станува синоним за квалитет.
Во 1930, Андре Бесниер, изработувач на буриња, забележува како едно од неговите парчиња напукнува за време на демонстрацијата кон потрошувачите. Тој брзо ја надминува таа ситуација и се пренасочува кон производството на сирење.
Еден убав есенски ден, тој ги произведува своите први 17 парчиња Камемберт од 35 литри млеко, во придружба на еден вработен. Првата страница од страста кон сирењето е испишана.
1940-тите го потврдуваат растот на компанијата, се зголемува бројот на сточари кои го снабдуваат со млеко. Во 1948 година, компанијата станува „SARL Société Laitière de Laval A. Besnier & Cie“, друштво со ограничена одговорност, а количеството собрано млеко надминува 10 000 литри. Оваа пресвртница е овозможена благодарение на динамичната и инвентивна деловна политика на Андре Бени, сега помогната од 25 вработени. Уште од самиот почеток, компанијата на Бени го има клучот на успехот, што останува негова најголема предност 80 години подоцна: страст за млекото, стандарди со висок квалитет, остроумност за бизнис и способност да се опкружи со најдобрите луѓе.
Како остроумен бизнисмен, Андре Бесниер значително ја развива својата активност во првата половина на 1950-тите. Како што млечниот сектор станува сѐ поконкурентен, така тој ја проширува својата понуда со производството на путер и млечни намази. Исто како сирењето камембер, со помош на кое ја изгради репутацијата на компанијата, сега веќе ребрендирана како „ Le Voyageur“, сите други производи се предмет на истите барања за квалитет со цел да се постигне единствена цел – совршенство.
Амбициозниот човек Андре Бесниер почнува и да продава млеко. Тој е еден од првите што ја лансираа амбалажата за млеко во еднолитарско стаклено шише под брендот „SSL Le Bon Lait“.
По смртта на Андре Бесниер во 1955 година, компанијата ја наследи неговиот син Мишел. Со истата страст како и неговиот татко, Мишел Бесниер во целост го искористува претприемачкиот дух како наследство од семејството и го удвојува годишниот промет за само две години.
Со поволен економски контекст и вртоглав раст на пазарното побарување, со нови модели на дистрибуција, 1960-тите години се клучен период за компанијата. Под водство на Мишел Бесниер, таквите фактори ќе ја создадат основата за успехот на компанијата и нејзиниот економски модел: индустриска експертиза, квалитет и иновации, посветеност кон преработката на млеко и значителен надворешен развој.
Многу млекарници од западна Франција продолжуваат да ѝ се придружуваат на компанијата Бесниер, со што се зголемува обемот на собраното млеко. Исто така тие придонесуваат за проширување на палетата на производи и помагаат да се задоволат барањата на супермаркетите, кои сега почнуваат да се појавуваат во Франција.
Мишел Бесниер знае дека индустријата поминува низ клучни промени и дека мора да биде во првите редови. Тоа е причината поради која го лансира брендот Président, кој ќе стане водечки производ на Групацијата. Тој, исто така, прави иновација со „Lait 2000“, првото млеко што ќе се продава во тетрапак- пакување, што ќе има силно влијание на навиките на француските потрошувачи.
Компанијата на Бесниер ги презема своите први чекори на пазарот во САД, особено со бри, сирење што е многу фаворизирано од трансатлантските потрошувачи. Во 1972 година, убеден од потенцијалот на брендот Président и неговиот камембер, Мишел Бени презеде храбар чекор со создавањето нова модерна фабрика за сирење за Président во Домфро на пасиштата на Нормандија. Одликувајќи се со најновите иновации, фабриката за сирење во Домфро останува значајно обележје и најголемата фабрика за меки сирења.
Поттикнати од динамичноста на претходната деценија, 1980-тите години се период на брз развој за Мишел Бени, со деловни операции за надворешен раст, особено во САД. Компанијата влезе во САД во 1981 година во Белмонт (Висконсин) преку преземање, а се зајакна шест години подоцна со изградбата на фабрика во Калифорнија.
Лојален на неговото потекло, Мишел Бени не го заборава развојот на активностите во Франција. Во почетокот на 1980-тите години тој ги презема млекарниците за сирење Claudel-Roustang и Atlalait, сега половина од компанијата, кои го внесуваат во сегментот на козјо сирење.
Паралелно со ова, во 1984 и 1985 година Мишел Бени продолжува да инвестира во индустриски алатки и гради фабрика за производство на јогурт во Лавал, проследено со фабрика наменета за производство на ементалер во Шаршиње во северен Мајен, уверен дека овој пазар наскоро ќе се развие.
Последното преземање во 1980-тите години, но не и помалку значајно, е Lactel, кој ќе стане водечки бренд на компанијата за млеко за пиење.
По успехот на бизнисот, Мишел Бесниер одлучи да продолжи со развојот во Источна Европа, Украина и Полска, како и во Египет и „другата земја на сирењето“ – Италија, преземајќи чекори во вијателниот сектор на сирењето моцарела со преземањето на Locatelli, третиот најголем бренд на сирењето моцарела на пазарот.Во Франција во 1990 година две големи компании се приклучија кон Групацијата на Бесниер: историскиот ривал Bridel и Société des Caves de Roquefort.
Во 1999 година компанијата на Бесниер го смени името на Групацијата во Лакталис, задоволувајќи ги барањата за интернационализација со име кое лесно може да се изговара на сите пет континенти.
Истата година, на местото на историската фабрика за сирење во Лавал, Мишел Бесниер го изгради музејот во чест на млекарската професија André Besnier Lactopôle.
Оваа нова деценија, за жал, започнува со загубата на Мишел Бени, поразувачки настан за сите вработени во Групацијата. Сепак, компанијата ја одржа семејната сопственост во рацете на неговиот син Емануел Бени.
И покрај тешкиот економски контекст на финансиската криза од 2008 година, Групацијата Лакталис одржува постојано ниво на раст уште од почетокот на 2000-тите. Двата најголеми настани од овој период се случуваат во 2006 година со преземањето на водечкиот италијански бренд Galbani и создавањето европско заедничко вложување за ладни млечни производи со Nestlé, што им овозможува на брендовите да се вратат на профитабилен раст, посебно на La Laitière.
Следната година водечката хрватска компанија за млечни производи Dukat ѝ се приклучи на групацијата Лакталис.
По Италија, во 2010 година Шпанија станува главен пазар за Лакталис со купувањето на три иберски млечни компании: Forlasa, Puleva и Sanutri, кои работат на пазарите на сирење, млеко за пиење и исхрана на доенчиња, соодветно.
Во 2011 година Групацијата од Лавал се позиционира како глобален лидер во млечните производи и стана мнозински акционер во Parmalat, водечка италијанска компанија за производство на млеко со повеќе од 14 000 вработени, остварувајќи промет од речиси 4 милијарди долари. Компанијата Parmalat функционира на глобално ниво на териториите каде што Групацијата Лакталис има малку или воопшто нема деловни операции, со што се обезбеди одлична комплементарна покриеност. Работејќи на ова ниво, Лакталис е во можност да продолжи со стремежот кон динамичен и профитабилен раст на двата пазари: традиционалните зрели пазари и пазарите на земјите во развој. Млекото за пиење станува втор најважен пазар на Групацијата по сирењето.
Во 2013 година, компанијата ја зголеми својата основа во Југоисточна Европа, кога стана мнозински акционер во словенечката компанија Ljubljanske Mlekarne, водечки локален производител на млечни производи.
Во 2014 година, Групацијата Лакталис го насочи својот развој и во Австралија преку компанијата Harvey Fresh, која ѝ овозможи на Групацијата да ги покрие сите дневни млечни потреби низ целата Австралија. Групацијата се прошири и во Индија со преземањето на Tirumala, главна компанија за млечни производи во југоисточниот дел на земјата.
